Αγνοόντας την παραδοσιακή τεχνική ρυθμού και ροής στην ποίησης, ο Καβάφης πολλές φορές εφαρμόζει έναν ανισόρροπο ρυθμό και συμπεριλαμβάνει έντονους κακόηχους, παρατονισμούς, και
σημεία στίξης σε απρόβλεπτα σημεία.
Ένα παράδειγμα είναι το ποίημα «Τα
Τείχη». Μόλις στην πρώτη στροφή, βρίσκεται ένας παρατονισμός που δημιουργεί
κακόηχο. Για παράδειγμα, στις λέξεις «χωρίς λύπην», υπάρχει τονισμός σε δύο
συνεχόμενες συλλαβές. Αυτό επαναλαμβάνεται στην φράση "κτιστών ή ήχον". Συνήθως, για να δημιουργηθεί ένας ευχάριστος ρυθμός, θα
υπήρχε τουλάχιστον μία συλλαβή χωρίς τονισμός ως παύση ανάμεσα στις άλλες δύο
τονισμένες συλλαβές.
Στη συνέχεια, ο ποιητής τοποθετεί
μέχρι και σημεία στίξης σε απρόβλεπτα σημεία. Στην τέταρτη σειρά,
βρίσκεται μία άνω και κάτω τελεία, η οποία δημιουργεί μία αδέξια παύση στη μέση
του στοίχου, κάτι που πάλι δίνει έναν ανισόρροπο ρυθμό στην ροή του ποιήματος.
Αυτές οι επιλογές δημιουργούν μία ταύτιση ανάμεσα στην αναστάτωση που νιώθει το ποιητικό "εγώ" και την αναστάτωση του ρυθμού του κειμένου.
Comments
Post a Comment